سوره 26 قرآن کریم

جزء 19

تعداد آیات 227

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ ﴿۱۰۱﴾

و نه دوست گرم و پر محبتي. (۱۰۱)

فَلَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿۱۰۲﴾

اگر بار ديگر (به دنيا) بازگرديم از مؤ منان خواهيم بود. (۱۰۲)

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ﴿۱۰۳﴾

در اين ماجرا آيت (و عبرتي) است ولي اكثر آنها مؤ من نبودند. (۱۰۳)

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿۱۰۴﴾

و پروردگار تو عزيز و رحيم است. (۱۰۴)

كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ ﴿۱۰۵﴾

قوم نوح رسولان را تكذيب كردند. (۱۰۵)

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿۱۰۶﴾

هنگامي كه برادرشان نوح به آنها گفت، آيا تقوي پيشه نمي‏كنيد؟ (۱۰۶)

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿۱۰۷﴾

من براي شما رسول اميني هستم. (۱۰۷)

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿۱۰۸﴾

تقواي الهي پيشه كنيد، و مرا اطاعت نمائيد. (۱۰۸)

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۱۰۹﴾

من هيچ مزدي در برابر اين دعوت از شما نمي‏خواهم اجر من تنها بر پروردگار عالميان است. (۱۰۹)

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿۱۱۰﴾

بنابراين تقواي الهي پيشه كنيد و مرا اطاعت نمائيد. (۱۱۰)

قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَكَ وَاتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ ﴿۱۱۱﴾

گفتند آيا ما به تو ايمان بياوريم در حالي كه افراد پست و بيارزش از تو پيروي كرده‏ اند؟! (۱۱۱)

قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿۱۱۲﴾

(نوح) گفت، من چه مي‏دانم آنها چه كاري داشته‏ اند. (۱۱۲)

إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَى رَبِّي لَوْ تَشْعُرُونَ ﴿۱۱۳﴾

حساب آنها تنها بر پروردگار من است، اگر شما مي‏فهميديد؟ (۱۱۳)

وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ ﴿۱۱۴﴾

و من هرگز مؤ منان را طرد نخواهم كرد. (۱۱۴)

إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُبِينٌ ﴿۱۱۵﴾

من تنها انذار كننده آشكاري هستم. (۱۱۵)

قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ ﴿۱۱۶﴾

گفتند: اي نوح اگر خودداري نكني، سنگباران خواهي شد. (۱۱۶)

قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ ﴿۱۱۷﴾

گفت: پروردگارا: قوم من، مرا تكذيب كردند. (۱۱۷)

فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِي وَمَنْ مَعِيَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿۱۱۸﴾

اكنون ميان من و اينها جدائي بيفكن (و داوري كن). (۱۱۸)

فَأَنْجَيْنَاهُ وَمَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ ﴿۱۱۹﴾

ما، او و كساني را كه با او بودند در كشتي كه مملو (از انسان و انواع حيوانات) بود رهائي بخشيديم. (۱۱۹)

ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِينَ ﴿۱۲۰﴾

سپس بقيه را غرق كرديم. (۱۲۰)

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ﴿۱۲۱﴾

در اين ماجرا نشانه روشني است، اما اكثر آنها ايمان نياوردند. (۱۲۱)

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿۱۲۲﴾

و پروردگار تو عزيز و رحيم است. (۱۲۲)

كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ ﴿۱۲۳﴾

قوم عاد رسولان (خدا) را تكذيب كردند. (۱۲۳)

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿۱۲۴﴾

هنگامي كه برادرشان هود گفت: آيا تقوي پيشه نمي‏كنيد؟ (۱۲۴)

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿۱۲۵﴾

من براي شما فرستاده اميني هستم. (۱۲۵)

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿۱۲۶﴾

تقوي الهي پيشه كنيد و مرا اطاعت نمائيد. (۱۲۶)

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۱۲۷﴾

من هيچ اجر و پاداشي در برابر اين دعوت از شما نمي‏طلبم، اجر و پاداش من تنها بر پروردگار عالميان است. (۱۲۷)

أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ ﴿۱۲۸﴾

آيا شما بر هر مكان مرتفعي نشانه‏ اي از روي هوي و هوس ‍ مي‏سازيد. (۱۲۸)

وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ ﴿۱۲۹﴾

و قصرها و قلعه‏ هاي زيبا و محكم بنا مي‏كنيد، آنچنانكه گوئي در دنيا جاودانه خواهيد ماند. (۱۲۹)

وَإِذَا بَطَشْتُمْ بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ ﴿۱۳۰﴾

و هنگامي كه كسي را مجازات مي‏كنيد همچون جباران كيفر مي‏دهيد. (۱۳۰)

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿۱۳۱﴾

تقوي الهي پيشه كنيد و مرا اطاعت نمائيد. (۱۳۱)

وَاتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُمْ بِمَا تَعْلَمُونَ ﴿۱۳۲﴾

از خدائي به پرهيزيد كه شما را به نعمتهائي كه مي‏دانيد امداد كرده. (۱۳۲)

أَمَدَّكُمْ بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ ﴿۱۳۳﴾

شما را به چهارپايان و نيز پسران (لايق و برومند) امداد فرموده. (۱۳۳)

وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿۱۳۴﴾

همچنين به باغها و چشمه‏ ها (۱۳۴)

إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿۱۳۵﴾

(اگر كفران كنيد) من بر شما از عذاب روز بزرگ مي‏ترسم. (۱۳۵)

قَالُوا سَوَاءٌ عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُنْ مِنَ الْوَاعِظِينَ ﴿۱۳۶﴾

آنها (قوم عاد) گفتند: براي ما تفاوت نمي‏كند چه ما را اندرز بدهي يا ندهي (بيهوده خود را خسته مكن)! (۱۳۶)

إِنْ هَذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِينَ ﴿۱۳۷﴾

اين همان روش و اخلاق پيشينيان است. (۱۳۷)

وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ ﴿۱۳۸﴾

و ما هرگز مجازات نخواهيم شد. (۱۳۸)

فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْنَاهُمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ﴿۱۳۹﴾

آنها هود را تكذيب كردند، ما هم نابودشان كرديم و در اين آيت و نشانه‏ اي است (براي آگاهان) ولي اكثر آنها مؤ من نبودند. (۱۳۹)

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿۱۴۰﴾

و پروردگار تو عزيز و رحيم است. (۱۴۰)

كَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِينَ ﴿۱۴۱﴾

قوم ثمود رسولان (خدا) را تكذيب كردند. (۱۴۱)

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿۱۴۲﴾

هنگامي كه صالح به آنها گفت: آيا تقوي پيشه نمي‏كنيد؟ (۱۴۲)

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿۱۴۳﴾

من براي شما فرستاده اميني هستم. (۱۴۳)

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿۱۴۴﴾

تقوي الهي پيشه كنيد و مرا اطاعت نمائيد. (۱۴۴)

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۱۴۵﴾

من اجر و پاداشي در برابر اين دعوت از شما نمي‏طلبم اجر من تنها بر پروردگار عالميان است. (۱۴۵)

أَتُتْرَكُونَ فِي مَا هَاهُنَا آمِنِينَ ﴿۱۴۶﴾

آيا شما تصور مي‏كنيد هميشه در نهايت امنيت، در نعمتهائي كه اينجاست مي‏مانيد؟ (۱۴۶)

فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿۱۴۷﴾

در اين باغها و چشمه‏ ها! (۱۴۷)

وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِيمٌ ﴿۱۴۸﴾

در اين زراعتها و نخلهائي كه ميوه‏ هايش شيرين و رسيده است. (۱۴۸)

وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا فَارِهِينَ ﴿۱۴۹﴾

شما از كوهها خانه‏ هائي مي‏تراشيد و در آن به عيش و نوش ‍ مي‏پردازيد. (۱۴۹)

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿۱۵۰﴾

از خدا بترسيد و مرا اطاعت كنيد. (۱۵۰)

وَلَا تُطِيعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِينَ ﴿۱۵۱﴾

و اطاعت فرمان مسرفان نكنيد. (۱۵۱)

الَّذِينَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ ﴿۱۵۲﴾

همانها كه در زمين فساد مي‏كنند و اصلاح نمي‏كنند. (۱۵۲)

قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ﴿۱۵۳﴾

گفتند (اي صالح) تو عقل خود را از دست داده‏ اي. (۱۵۳)

مَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا فَأْتِ بِآيَةٍ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿۱۵۴﴾

تو فقط بشري همچون ما هستي اگر راست مي‏گويي آيت و نشانه‏ اي بياور. (۱۵۴)

قَالَ هَذِهِ نَاقَةٌ لَهَا شِرْبٌ وَلَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَعْلُومٍ ﴿۱۵۵﴾

گفت اين ناقه‏ اي است كه براي او سهمي (از آب قريه) است و براي شما سهم روز معيني. (۱۵۵)

وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿۱۵۶﴾

كمترين آزاري به آن نرسانيد كه عذاب روز عظيم شما را فرو خواهد گرفت. (۱۵۶)

فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِينَ ﴿۱۵۷﴾

سرانجام بر آن (ناقه) حمله نموده او را از پاي درآوردند، سپس ‍ از كرده خود پشيمان شدند. (۱۵۷)

فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ﴿۱۵۸﴾

عذاب الهي آنها را فرو گرفت، در اين آيت و نشانه‏ اي است ولي اكثر آنها مؤ من نبودند. (۱۵۸)

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿۱۵۹﴾

پروردگار تو عزيز و رحيم است. (۱۵۹)

كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِينَ ﴿۱۶۰﴾

قوم لوط فرستادگان (خدا) را تكذيب كردند. (۱۶۰)

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿۱۶۱﴾

هنگامي كه برادرشان لوط به آنها گفت آيا تقوي پيشه نمي‏كنيد؟ (۱۶۱)

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿۱۶۲﴾

من براي شما رسول اميني هستم. (۱۶۲)

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿۱۶۳﴾

تقوي الهي پيشه كنيد و مرا اطاعت نمائيد. (۱۶۳)

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۱۶۴﴾

من از شما اجري نمي‏خواهم اجر من فقط بر پروردگار عالميان است. (۱۶۴)

أَتَأْتُونَ الذُّكْرَانَ مِنَ الْعَالَمِينَ ﴿۱۶۵﴾

آيا در ميان جهانيان، شما به سراغ جنس ذكور مي‏رويد؟ (اين زشت و ننگين نيست ؟). (۱۶۵)

وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ أَزْوَاجِكُمْ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ ﴿۱۶۶﴾

و همسراني را كه خدا براي شما آفريده است رها مي‏كنيد؟ شما قوم تجاوزگري هستيد. (۱۶۶)

قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يَا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِينَ ﴿۱۶۷﴾

گفتند: اي لوط اگر از اين سخنان خودداري نكني از اخراج شوندگان خواهي بود. (۱۶۷)

قَالَ إِنِّي لِعَمَلِكُمْ مِنَ الْقَالِينَ ﴿۱۶۸﴾

گفت: من (به هر حال) دشمن اعمال شما هستم. (۱۶۸)

رَبِّ نَجِّنِي وَأَهْلِي مِمَّا يَعْمَلُونَ ﴿۱۶۹﴾

پروردگارا! من و خاندانم را از آنچه اينها انجام مي‏دهند رهائي بخش. (۱۶۹)

فَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ ﴿۱۷۰﴾

ما او و خاندانش را همگي نجات داديم. (۱۷۰)

إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ ﴿۱۷۱﴾

جز پير زني كه در ميان آن گروه باقي ماند. (۱۷۱)

ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ ﴿۱۷۲﴾

سپس ديگران را هلاك كرديم. (۱۷۲)

وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِمْ مَطَرًا فَسَاءَ مَطَرُ الْمُنْذَرِينَ ﴿۱۷۳﴾

و باراني (از سنگ) بر آنها فرو فرستاديم، چه باران بدي بود اين باران انذار شدگان. (۱۷۳)

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ﴿۱۷۴﴾

در اين (ماجراي قوم لوط و سرنوشت شوم آنها) آيتي است، اما اكثر آنها ايمان نياوردند. (۱۷۴)

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿۱۷۵﴾

و پروردگار تو عزيز و رحيم است. (۱۷۵)

كَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ ﴿۱۷۶﴾

اصحاب ايكه (شهري نزديك مدين) رسولان (خدا) را تكذيب كردند. (۱۷۶)

إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿۱۷۷﴾

هنگامي كه شعيب به آنها گفت، آيا تقوي پيشه نمي‏كنيد؟ (۱۷۷)

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿۱۷۸﴾

من براي شما رسول اميني هستم. (۱۷۸)

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿۱۷۹﴾

تقوي الهي پيشه كنيد و مرا اطاعت نمائيد. (۱۷۹)

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۱۸۰﴾

من در برابر اين دعوت پاداشي از شما نمي‏طلبم، اجر من تنها بر پروردگار عالميان است. (۱۸۰)

أَوْفُوا الْكَيْلَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِينَ ﴿۱۸۱﴾

حق پيمانه را ادا كنيد (و كم فروشي نكنيد) و مردم را به خسارت نيفكنيد. (۱۸۱)

وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ ﴿۱۸۲﴾

با ترازوي صحيح وزن كنيد. (۱۸۲)

وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءَهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ ﴿۱۸۳﴾

و حق مردم را كم نگذاريد و در زمين فساد ننمائيد. (۱۸۳)

وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ ﴿۱۸۴﴾

از كسي كه شما و اقوام پيشين را آفريد بپرهيزيد. (۱۸۴)

قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ﴿۱۸۵﴾

گفتند تو فقط ديوانه‏ اي! (۱۸۵)

وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ ﴿۱۸۶﴾

(بعلاوه) تو تنها بشري مثل ما هستي، تنها گماني كه درباره تو داريم اينست كه دروغگو مي‏باشي! (۱۸۶)

فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿۱۸۷﴾

اگر راست مي‏گويي، سنگهائي از آسمان بر سر ما فرو ريز! (۱۸۷)

قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿۱۸۸﴾

(شعيب) گفت: پروردگار من به اعمالي كه شما انجام مي‏دهيد آگاه تر است. (۱۸۸)

فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿۱۸۹﴾

سرانجام او را تكذيب كردند و عذاب روز ابر سايه افكن آنها را فرو گرفت، كه اين عذاب روز بزرگي بود. (۱۸۹)

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ﴿۱۹۰﴾

در اين ماجرا آيت و نشانه‏ اي است ولي اكثر آنها ايمان نياوردند. (۱۹۰)

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿۱۹۱﴾

و پروردگار تو عزيز و رحيم است. (۱۹۱)

وَإِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۱۹۲﴾

و اين (قرآن) از سوي پروردگار جهانيان نازل شده است. (۱۹۲)

نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ ﴿۱۹۳﴾

روح الامين آنرا نازل كرده است … (۱۹۳)

عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ ﴿۱۹۴﴾

بر قلب (پاك) تو، تا (مردم را) انذار كني. (۱۹۴)

بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ ﴿۱۹۵﴾

آنرا به زبان عربي آشكار نازل كرد (۱۹۵)

وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ ﴿۱۹۶﴾

و توصيف آن در كتب پيشينيان نيز آمده است. (۱۹۶)

أَوَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿۱۹۷﴾

آيا همين نشانه براي آنها كافي نيست، كه علماي بني اسرائيل به خوبي از آن آگاهند. (۱۹۷)

وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ ﴿۱۹۸﴾

هر گاه ما آن را بر بعضي از عجم (غير عرب) نازل مي‏كرديم. (۱۹۸)

فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ ﴿۱۹۹﴾

و او آنرا برايشان مي‏خواند به آن ايمان نمي‏آوردند. (۱۹۹)

كَذَلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ ﴿۲۰۰﴾

(آري) اين گونه قرآن را در دلهاي مجرمان وارد مي‏كنيم. (۲۰۰)

لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ ﴿۲۰۱﴾

آنها به آن ايمان نمي‏آورند تا عذاب دردناك را با چشم خود به بينند. (۲۰۱)

فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿۲۰۲﴾

ناگهان (عذاب الهي) به سراغ آنها مي‏آيد، در حالي كه توجه ندارند. (۲۰۲)

فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ ﴿۲۰۳﴾

و در اين هنگام مي‏گويند: آيا به ما مهلتي داده خواهد شد؟ (۲۰۳)

أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ ﴿۲۰۴﴾

آيا براي عذاب ما عجله مي‏كنند؟ (۲۰۴)

أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ ﴿۲۰۵﴾

اگر ما ساليان ديگري آنها را از اين زندگي بهره مند سازيم … (۲۰۵)

ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ ﴿۲۰۶﴾

سپس عذابي كه به آنها وعده داده شده به سراغشان بيايد. (۲۰۶)

مَا أَغْنَى عَنْهُمْ مَا كَانُوا يُمَتَّعُونَ ﴿۲۰۷﴾

اين تمتع و بهره گيري از دنيا براي آنها سودي نخواهد داشت. (۲۰۷)

وَمَا أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنْذِرُونَ ﴿۲۰۸﴾

ما هيچ شهر و دياري را هلاك نكرديم مگر اينكه انذار كنندگاني براي آنها بود. (۲۰۸)

ذِكْرَى وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ ﴿۲۰۹﴾

تا متذكر شوند، و ما هرگز ستمگر نبوديم. (۲۰۹)

وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ ﴿۲۱۰﴾

شياطين و جنيان اين آيات را نازل نكردند. (۲۱۰)

وَمَا يَنْبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ ﴿۲۱۱﴾

و براي آنها سزاوار نيست، و قدرت ندارند. (۲۱۱)

إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ ﴿۲۱۲﴾

آنها از استراق سمع (و شنيدن اخبار آسمانها) بركنارند. (۲۱۲)

فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ ﴿۲۱۳﴾

هيچ معبودي را با خداوند مخوان كه از معذبين خواهي بود. (۲۱۳)

وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ ﴿۲۱۴﴾

خويشاوندان نزديكت را انذار كن. (۲۱۴)

وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿۲۱۵﴾

و بال و پر خود را براي مؤ مناني كه از تو پيروي مي‏كنند بگستر. (۲۱۵)

فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ ﴿۲۱۶﴾

اگر آنان نافرماني تو كنند، بگو: من از كار شما بيزارم. (۲۱۶)

وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ ﴿۲۱۷﴾

و بر خداوند عزيز و رحيم توكل نما. (۲۱۷)

الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ ﴿۲۱۸﴾

همان كسي كه تو را به هنگامي كه (براي عبادت) بر مي‏خيزي مي‏بيند. (۲۱۸)

وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ ﴿۲۱۹﴾

و حركت تو را در ميان سجده كنندگان مشاهده مي‏كند. (۲۱۹)

إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿۲۲۰﴾

او است خداي شنوا و دانا (۲۲۰)

هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَى مَنْ تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ ﴿۲۲۱﴾

آيا به شما خبر بدهم، شياطين بر چه كسي نازل مي‏شوند؟ (۲۲۱)

تَنَزَّلُ عَلَى كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ ﴿۲۲۲﴾

بر هر دروغگوي گنهكار نازل مي‏گردند. (۲۲۲)

يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ ﴿۲۲۳﴾

آنها آنچه را مي‏شنوند (به ديگران) القا مي‏كنند و اكثرشان دروغگو هستند. (۲۲۳)

وَالشُّعَرَاءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ ﴿۲۲۴﴾

(پيامبر شاعر نيست) شعرا كساني هستند كه گمراهان از آنان پيروي مي‏كنند! (۲۲۴)

أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ ﴿۲۲۵﴾

آيا نمي‏بيني آنها در هر وادي سر گردانند. (۲۲۵)

وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ ﴿۲۲۶﴾

و سخناني مي‏گويند كه عمل نمي‏كنند! (۲۲۶)

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ ﴿۲۲۷﴾

مگر كساني كه ايمان آورده‏ اند و عمل صالح انجام مي‏دهند و ياد خدا بسيار مي‏كنند و به هنگامي كه مورد ستم واقع مي‏شوند به دفاع از خويشتن (و مؤ منان) بر مي‏خيزند (و از ذوق شعري خود كمك مي‏گيرند) و بزودي آنها كه ستم كردند مي‏دانند كه بازگشتشان به كجاست. (۲۲۷)